Dobrze rozwijający się szczeniak, który ma wyrosnąć na psa przystosowanego do przebywania z ludźmi, mieszkania z nimi, uczestniczenia we wspólnym życiu, a także poruszania się po miejscach publicznych i podróżowania środkami komunikacji miejskiej, musi być odważny, pewny siebie, a zarazem bezpieczny dla otoczenia.

Jak socjalizować szczeniaka – etap początkowy

Proces socjalizacji należy zacząć już od 3 tygodnia życia. Mimo, że szczenięta rodzą się w warunkach zorganizowanych przez człowieka i od samego początku mają kontakt z ludźmi, nie jest to wystarczające do właściwego doświadczania i poznania świata przez zwierzę. Dlatego powinno się przenosić szczenięta do domu – najpierw przynajmniej na godziną, a później stopniowo wydłużać tego typu sesje.

Wprawdzie w początkowym okresie szczenięta mało się przemieszczają, jednak ich zmysły odbierają już wrażenia zewnętrzne. Z kolei 5-tygodniowe pieski poruszają się już swobodnie po mieszkaniu odkrywając coraz to nowe zakątki i ich zapachy oraz dźwięki, np. lodówki, pralki czy radia, a w przypadku telewizora, dodatkowo obrazy. Dzięki temu ich umysł przyswaja sobie wszystkie te bodźce lub wrażenia i uczy się ich znaczenia. Pozbawianie szczeniąt takich doznań jest częstym błędem hodowców i skutkuje występującą u młodych i niedoświadczonych zwierząt dezorientacją i niepewnością, a niekiedy nawet ich lękliwością przed nieszkodliwymi i zupełnie normalnymi bodźcami z zewnątrz. Takie zwierzęta nie rozwijają się również prawidłowo pod względem fizycznym.

Kontakt z ludźmi

W ramach socjalizacji ważny jest też kontakt z domownikami oraz z gośćmi odwiedzającymi dom właścicieli. Szczenięta powinny być wówczas brane na kolana, aby mogły dokładnie poczuć zapach, dotyk i energię ludzi, tym samym budować z nimi pozytywne relacje. Takie zabiegi należy powtarzać codziennie pozwalając psom na coraz to odważniejsze penetrowanie otoczenia i stopniowe jego odkrywanie. W wieku 7-8 tygodni przechodzi się do wyjść poza teren domu do innych mieszczących się na podwórku, a nieznanych dotąd szczeniakom budynków i pomieszczeń.

Obserwując w tym czasie zachowanie każdego szczeniaka oraz stopień jego aktywności czy odwagi, dokonuje się oceny ich typów osobowych. Dzięki temu nowi właściciele, którzy najczęściej kupują psy w wieku ok. 2 miesięcy, mogą otrzymać wstępne informacje, do jakich zadań pies się kwalifikuje, a więc czy może on mieszkać w domu razem z małymi dziećmi, być przewodnikiem osoby niewidomej, psem ratowniczym, psem do zadań specjalnych w policji itp. Ważne jest zatem możliwie jak najwcześniejsze poznanie natury zwierzęcia, aby móc ją potem właściwie dobrać do oczekiwań kupujących i/lub rodzaju treningu, jakiemu ma zostać poddane.

Koleje etapy socjalizacji

Socjalizacja psów, które nie są przeznaczone na sprzedaż i zostaną z właścicielem jako zwierzęta hodowlane lub będą dalej szkolone, przechodzi w etap wspólnych wyjazdów po okolicy. Na początku wyjazdy takie są krótkie, na odległość wynoszącą do 5 km. Szczeniak powinien być zabierany przed karmieniem, najlepiej kilka lub kilkanaście godzin po ostatnim posiłku. Wtedy organizm psa lepiej znosi wyprawę, nie ma ślinotoku, ani nie wymiotuje. Pobyt w nowym miejscu powinien trwać od 15 do 30 minut i polegać na spacerowaniu i pokazywaniu szczeniakowi nowych miejsc i obiektów.

Podczas takich wycieczek również sama jazda samochodem i towarzyszące temu doznania, takie jak wstrząsy czy odgłosy, są ważnym elementem oswajania psa z otoczeniem. Należy jednak pamiętać, by na początek nie wybierać dróg o wzmożonym ruchu, a przez to hałaśliwych, ani też wyboistych. Najczęściej, aby przyzwyczaić szczeniaka do podróżowania samochodem, wystarczają 2-3 wyjazdy, jednak zdarza się, że niekiedy nawet 5-miesięczny pies wciąż potrafi okazywać w aucie pewien niepokój i ślinienie.

W trakcie socjalizacji nie należy izolować szczeniaka od ludzi obcych. Jest to błąd dość często popełniany nie tylko przez nabywców, ale również niektórych hodowców. Tłumaczą oni takie postępowanie troską o zdrowie zwierzęcia, które w przypadku kontaktów z obcymi byłyby narażone na zarazki lub wirusy spoza ich otoczenia. Generalnie w środowisku hodowców nie mówi się o żadnych chorobowych konsekwencjach stykania się szczeniąt z większym gronem ludzi, natomiast dość powszechnie przestrzega przed możliwymi zaburzeniami w psychice psa, a zwłaszcza lękliwością lub nieufnością, spowodowanymi ograniczaniem im kontaktu w okresie szczenięcym tylko do nielicznej grupy domowników.

Dzięki niezwykle rozwiniętemu zmysłowi węchu, 10000 razy wrażliwszego niż u człowieka, pies uczy się identyfikować osoby, z którymi ma styczność. Ograniczenie mu grona poznawanych osób jest równoznaczne z pozbawianiem nowych bodźców niezbędnych do zdobywania wiedzy o otaczającym świecie i do prawidłowego, zwłaszcza społecznego i emocjonalnego, funkcjonowania w nim. Z czasem osoby obce mogą być przez izolowanego od ludzi psa traktowane jako osoby obce, nierzadko kojarzone z zagrożeniem zarówno dla niego, jak i dla całej rodziny, traktowanej przez zwierzę jako jego stado.

Socjalizacja w nowym domu

Również po trafieniu do nabywcy młody pies nie powinien być pozbawiany kontaktów z nowymi osobami oraz otoczeniem. Wskazane jest zabieranie go na spacery w różne miejsca, na zakupy, a nawet – jeśli jest to możliwe – do pracy. Bogactwo wrażeń rozwija psa pod każdym względem, a także uczy właściwego zachowania i reagowania w różnych okolicznościach, do których takie spacery go przygotowują. Ważne jest, by wyjścia z psem nie odbywały się w odludne miejsca, ale takie, w których jest większe prawdopodobieństwo spotykania ludzi i zwierząt, a więc pojawienia się sytuacji, z którymi szczeniak może się oswajać. Nawet, jeśli podczas pierwszych spacerów pies będzie czuł się niekomfortowo, należy kontynuować takie zabiegi socjalizacyjne, ponieważ z każdym kolejnym wyjściem sytuacja będzie się normalizować, a większość początkowo stresujących czy pobudzających bodźców stanie się dla niego wręcz niezauważalna. W wieku 3 miesięcy szczeniaka wskazane jest rozpoczęcie jego edukacji w tzw. psim przedszkolu. Instruktor prowadzący zajęcia pomoże w dobrym wychowaniu i docelowo w wyszkoleniu naszego psa.

Przy dorastającym psie postępowanie z nim stopniowo przeradza się w jego przygotowywanie do ról lub zadań, które będzie pełnił w przyszłości, ochrona, obrona, tropienie śladów, wyszukiwanie materiałów i substancji, lub jako pies rodzinny.

Zobacz również wskazówki o tym, jak zbudować kojec dla owczarka niemieckiego

[wps_ratings]

Grafika: Freepik